Το παράπονο είναι ένα συναίσθημα, μια ψυχική διάθεση που χαρακτηρίζεται από δυσαρέσκεια, λύπη, πίκρα και οφείλεται στην αίσθηση της ατυχίας ή αδικίας που έχει κάποιος. Στην ενήλικη ζωή μας μπορεί σε διάφορους τομείς να διαπιστώνουμε οτι έχουμε ένα παράπονο από τους άλλους ή να έχουμε ένα γενικευμένο παράπονο από την ίδια τη ζωή. Για παράδειγμα, μπορεί στην εργασία μας να νιώθουμε οτι δεν αναγνωρίζουν την αξία μας ή οτι δεν εκτιμούν τη δουλειά μας όσο θα έπρεπε. Ή στις ερωτικές μας σχέσεις οτι δεν μας αγαπούν όσο θα θέλαμε ή δεν μας δίνουν το χρόνο που θα θέλαμε. Αυτό το παράπονο μπορεί να περιλαμβάνεται σε όλες τις σχέσεις μας. Οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές κλπ.

Και παρότι αυτό το παράπονο μπορεί να αφορά τωρινές καταστάσεις και τωρινές σχέσεις, έχω την αίσθηση οτι έχει βαθιές ρίζες που εκτείνονται πολύ πίσω στο παρελθόν μας. Και το πολύ μακρινό παρελθόν μας δεν είναι άλλο από το παρελθόν στην παιδική οικογενειακή ζωή. Σύμφωνα, με τη θεωρία του δεσμού, της προσκόλλησης (Attachment) οι πρώτες σχέσεις που κάνουμε με τους φροντιστές μας ερχόμενοι στον κόσμο, διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις μας για τους άλλους, τις σχέσεις, τον κόσμο αλλά τον εαυτό μας. Δηλαδή, με βάση αυτές τις πρώτες σχέσεις μαθαίνουμε τι να περιμένουμε από τους άλλους ανθρώπους, τι θα μας δώσουν και τι όχι, αν μπορούμε να τους εμπιστευθούμε, αν θα είναι εκεί για μας και αν περιμένουμε από εκείνους να μας δώσουν όσα μας «αναλογούν». Αντίστοιχα, μαθαίνουμε αν ζούμε σε ένα κόσμο άδικο ή δίκαιο, ασφαλή ή επικίνδυνο. Τέλος, μαθαίνουμε για τον εαυτό μας αν είμαστε άνθρωποι άξιοι να αγαπηθούν, να λάβουν φροντίδα και να σχετιστούν. Βέβαια, πάνω σε αυτές τις πρώτες σχέσεις έρχονται να προστεθούν και οι μετέπειτα σχέσεις αλλά και τα αναπάντεχα συμβάντα που μπορεί να συμβούν στη πορεία και να διαμορφώσουν αυτές τις αντιλήψεις μας ανάλογα.

Συνεπώς, σκέφτομαι οτι αυτό το παράπονο που μπορεί να εμφανίζεται συχνά και σε διαφορετικές καταστάσεις ή μπορεί να είναι μια γενικευμένη αίσθηση στη ζωή μας, μάλλον έχει τις ρίζες του σε αυτές τις πρώτες οικογενειακές σχέσεις και σε αυτή την πρώτη αίσθηση που μας δημιουργήθηκε ενώ ήμασταν τόσο μικροί και μπορεί να το κουβαλάμε μέχρι τώρα ή μπορεί να έχουμε διαμορφώσει ένα τέτοιο προσωπικό φίλτρο που αυτό να είναι το συναίσθημα που επικρατεί.

Θα έλεγα λοιπόν, αν υποπτευόμαστε οτι έχουμε αυτό το συναίσθημα και μας «παίρνει το παράπονο», να μην το αφήσουμε παραπονεμένο. Δηλαδή, να μην το υποτιμήσουμε και να το αφήσουμε να πάρει τις διαστάσεις που το αναλογούν. Να πάρει το χώρο του, τον χρόνο του και τη σημασία του. Να μην του βάλουμε μια ταμπέλα πχ «είμαι γκρινιάρης» και το αφήσουμε εκεί. Έχει σημασία να αρχίσουμε να το παρατηρούμε και να δούμε πότε εμφανίζεται και υπό ποιές προϋποθέσεις. Αλλά κυρίως και με τη κατάλληλη υποστήριξη ενός ειδικού να αναζητήσουμε την προέλευση του και να τολμήσουμε να πάμε πίσω για να δούμε πως δημιουργήθηκε αυτή η αίσθηση σε εμάς. Το παράπονό μας να αποκτήσει νόημα αφού κατανοήσουμε τι ακριβώς αφορά. Και τέλος, μέλημα μας θα είναι να το φροντίσουμε πενθώντας για την αδικία που υποστήκαμε και για αυτό που δεν πήραμε αλλά και επιλέγοντας πια στο παρόν επανορθωτικές σχέσεις και εμπειρίες που θα απαλύνουν αυτόν τον πόνο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *